یکی از بیننگان( رسول زوارقی)«بازتاب» با ارسال پیامی نوشت: امروز به طور اتفاقی با مقاله‌ای برخورد کردم که ظاهرا در همایش ملی مدیریت فن‌آوری اطلاعات در دانشگاه صنعتی اصفهان در روزهای اول و دوم تیرماه 1384 ارائه شده بود. عنوان این مقاله سیستم‌های اطلاعاتی سازمانی (ام ای اس) بود. علاقمند شدم و چند سطری از آن را خواندم. خیلی برایم آشنا بود. اصلا شاکله مقاله هم برایم آشنا بود. مشکوک شدم. به مقاله منتشر شده خودم در نما نگاه کردم و افسوس.... مقاله‌ای که من در سال 1382 تالیف کرده بودم، در سال هزار و سیصد و هشتاد و چهار فقط با تغییر عنوان از «سیستم‌های اطلاعات مدیریت (ام ای اس)» به «سیستم‌های اطلاعاتی سازمانی(ام ای اس)» در همایشی ملی جزو مقالات انتخاب شده برای سخنرانی بود. قابل توجه اینکه سه تن از مولفان این مقاله کذایی کارشناس پژوهش بودند.
واقعا به جایگاه پژوهش در کشور تاسف خوردم. این هم آخر و عاقبت open access در ایران.

اگر باور نمی‌کنید شما خودتان قضاوت کنید. لینک بالا مقاله من( رسول زوارقی) و پایینی مقاله١- کارشناس پژوهش دانشگاه آزاد اسلامی اردبیل ٢- کارشناس مسئول اداره فناوری اطلاعات و ارتباطات دانشگاه آزاد اسلامی اردبیل است.

http://www.irandoc.ac.ir/data/e_j/vol1/mis.htm

http://ict.moe.org.ir/usrFiles/All%20Hamayesh/Modiriyat-ICT/32.pdf

باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است
باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین
بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است
این صبح تیره باز دمید از کجا کزو
کار جهان و خلق جهان جمله در هم است
گویا طلوع می‌کند از مغرب آفتاب
کاشوب در تمامی ذرات عالم است
گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست
این رستخیز عام که نامش محرم است
در بارگاه قدس که جای ملال نیست
سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
جن و ملک بر آدمیان نوحه می‌کنند
گویا عزای اشرف اولاد آدم است
خورشید آسمان و زمین نور مشرقین
پرورده‌ی کنار رسول خدا حسین 

کشتی شکست خورده‌ی طوفان کربلا
در خاک و خون طپیده میدان کربلا
گر چشم روزگار به رو زار می‌گریست
خون می‌گذشت از سر ایوان کربلا
نگرفت دست دهر گلابی به غیر اشک
زآن گل که شد شکفته به بستان کربلا
از آب هم مضایقه کردند کوفیان
خوش داشتند حرمت مهمان کربلا
بودند دیو و دد همه سیراب و می‌مکند
خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا
زان تشنگان هنوز به عیوق می‌رسد
فریاد العطش ز بیابان کربلا
آه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم
کردند رو به خیمه‌ی سلطان کربلا
آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد
کز خوف خصم در حرم افغان بلند شد

کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی
وین خرگه بلند ستون بی‌ستون شدی
کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه
سیل سیه که روی زمین قیرگون شدی
کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بیت
یک شعله‌ی برق خرمن گردون دون شدی
کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان
سیماب‌وار گوی زمین بی‌سکون شدی
کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک
جان جهانیان همه از تن برون شدی
کاش آن زمان که کشتی آل نبی شکست
عالم تمام غرقه دریای خون شدی
آن انتقام گر نفتادی بروز حشر
با این عمل معامله‌ی دهر چون شدی
آل نبی چو دست تظلم برآورند
ارکان عرش را به تلاطم درآورند

برخوان غم چو عالمیان را صلا زدند
اول صلا به سلسله‌ی انبیا زدند
نوبت به اولیا چو رسید آسمان طپید
زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند
آن در که جبرئیل امین بود خادمش
اهل ستم به پهلوی خیرالنسا زدند
بس آتشی ز اخگر الماس ریزه‌ها
افروختند و در حسن مجتبی زدند
وانگه سرادقی که ملک مجرمش نبود
کندند از مدینه و در کربلا زدند
وز تیشه‌ی ستیزه در آن دشت کوفیان
بس نخلها ز گلشن آل عبا زدند
پس ضربتی کزان جگر مصطفی درید
بر حلق تشنه‌ی خلف مرتضی زدند
اهل حرم دریده گریبان گشوده مو
فریاد بر در حرم کبریا زدند
روح‌الامین نهاده به زانو سر حجاب
تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب